Jako wszechpolacy zjawiliśmy się licznie na ostatniej ziemskiej drodze kolegi Jana. Każdy okręg naszej organizacji wystawił własną delegację, która pojawiła się na uroczystościach.
Pogrzeb gen. Podhorskiego rozpoczął się o godz. 10:30 Mszą Świętą w poznańskim kościele pw. Chrystusa Odkupiciela, którą sprawowało 12 księży, w tym kapelani wielkopolskich środowisk patriotycznych. Następnie o godz. 12:00 odbyły się uroczystości na cmentarzu na Miłostowie.
Generał Jan Podhorski jest dla nas wzorem i autorytetem. Na zawsze zapamiętamy każdą chwilę i rozmowę, jaką mieliśmy zaszczyt z Nim przeprowadzić.
Poniżej zamieszczamy krótką relację z uroczystości pogrzebowych wraz z notką biograficzną o śp. gen. Janie Podhorskim.
BIOGRAM
Jan Podhorski, a właściwie Jan Diering (Podhorski to nazwisko przyjęte po działalności konspiracyjnej) przyszedł na świat 21 czerwca 1921 roku w położonym w północnej części Wielkopolski Budzyniu. Pochodził z patriotycznej rodziny – jego ojciec Maksymilian uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1927 roku rodzina Dering przeniosła się do Wolsztyna. Tam młody Jan był aktywny, zarówno w harcerstwie jak i innych organizacjach młodzieżowych, m.in. w Narodowej Organizacji Gimnazjalnej.
W 1939 roku Jan Podhorski skończył zaledwie 18 lat. Tymczasem wiek poborowy wynosił 21 lat. Był zatem zbyt młody, by zostać zmobilizowanym. Z tego też powodu 24 sierpnia zgłosił się na ochotnika do batalionu Obrony Narodowej „Opalenica”. W jego szeregach uczestniczył m.in. w akcji internowania Niemców w Rakoniewicach. Prócz tego, 12 września 1939 roku pod Sompolnem brał udział w walce na bagnety. Pięć dni później wraz ze swoją otoczoną pod Sannikami jednostką dostał się do niewoli. Po kilku miesiącach dzięki własnemu sprytowi udało mu się wrócić do domu.
W Rakoniewicach aresztowało go gestapo, któremu jednak uciekł po brutalnym przesłuchaniu.
W styczniu 1940 roku występujący wówczas pod pseudonimem „Marciniak” Jan współzakładał konspiracyjną organizację harcerską „Orły”. Uczestniczył też w redagowaniu i wydawaniu gazetki o tej samej nazwie. Po dwóch latach działalności,
w kwietniu 1942 roku przeniósł się do Generalnego Gubernatorstwa.
Tam też złożył przysięgę w Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy, a po jej scaleniu z Narodowymi Siłami Zbrojnymi trafił do położonego na południe od Warszawy Grójca. Dzięki tajnemu liceum ukończył swoją szkolną edukację. Ukończył wówczas także konspiracyjną szkołę wojskową.
Po wybuchu powstania warszawskiego Jan Podhorski walczył w szeregach pułku NSZ im. Gen. Władysława Sikorskiego,
a później w 2. kompanii batalionu AK „Miłosz” śródmiejskiej Grupy „Radwan”. Jako dowódca jednej z grup szturmowych 23 sierpnia wziął udział w zdobyciu Komendy Policji i kościoła świętego Krzyża. Od początku września wraz z oddziałem szukał możliwości przebicia się wraz z oddziałem poza Warszawę w kierunku południowym. Po upadku powstania, podporucznik Podhorski był więziony przez Niemców w Stalagu IV B w Muehlbergu nad Łabą. Pozostał w nim aż do przybycia Armii Czerwonej 23 kwietnia 1945.
Po opuszczeniu niemieckiego Stalagu Jan Podhorski przyjechał do Poznania. Początkowo studiował medycynę, prędko przeniósł się jednak na leśnictwo. Od początku obecności w stolicy wielkopolski działał w konspiracji. To tu współzakładał tajną Młodzież Wszechpolską. Odpowiadał w niej za sprawy wojskowe.
W maju 1946 roku był w gronie poznańskich studentów, którzy zainicjowali strajk, domagając się uwolnienia aresztowanych w Krakowie kolegów. Protest zakończył się aresztowaniem, a Jan został wyrzucony ze studiów. W grudniu 1946 roku konspiracyjna Młodzież Wszechpolska została rozbita. Podhorski po półrocznym pobycie w areszcie, któremu towarzyszyły tortury, został skazany na 7 lat więzienia. Po wyjściu na wolność wrócił na studia gdzie ukończył leśnictwo. Jan Podhorski aż do końca lat 80. był stale inwigilowany przez aparat bezpieczeństwa PRL. Po upadku komunizmu zaangażował się w organizacje kombatanckie. Od 1993 do 2013 roku był prezesem Okręgu „Wielkopolska” Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych w Poznaniu, a następnie prezesem Rady Naczelnej Związku Żołnierzy NSZ. Był też członkiem Rady Kombatanckiej Rady Kombatanckiej przy Marszałku Województwa Wielkopolskiego i Związku Powstańców Warszawskich. W lutym 2016 został awansowany na stopień generała brygady w stanie spoczynku. W ostatnich latach utrzymywał stały kontakt z młodszymi kolegami z Młodzieży Wszechpolskiej.
Najnowsze komentarze